Het is alweer een hele tijd geleden dat ik voor jullie heb geschreven. Bij deze wil ik jullie graag op de hoogte brengen hoe het met me gaat.
Ik ben nu al 1,5 jaar niet aan het werk door m’n whiplash. Iets raars wat je niet zou kunnen indenken als je er voor staat. Een korte conclusie dus: mijn herstel gaat langzaam. Dat is dan ook vaak het antwoord wat ik geef als mensen me vragen hoe het met me gaat. Het gaat ‘langzaam’. Ga ik vooruit? Ja, gelukkig wel! Het feit dat ik dit nu zelf kan typen voor jullie, laat dat zien. Toch is mijn belastbaarheid nog steeds erg laag.
Afgelopen oktober/november kon ik voor het eerst echt zeggen dat ik stappen vooruit aan het zetten was. Helaas ben ik begin december in de sneeuw uitgegleden en op m’n hoofd terechtgekomen, met een flinke hersenschudding tot gevolg. Dat heeft een behoorlijke terugslag gegeven in m’n herstelproces. Opnieuw ben ik weer stappen aan het zetten die ik daarvoor na maanden eindelijk had kunnen maken. Het is een gevecht tegen chronische (hoofd)pijn en vermoeidheid. Vooral op mijn verstoorde prikkelverwerking is het moeilijkst te revalideren. De simpelste dingen, kunnen al m’n energie verbruiken.
Ondanks alles kan ik zeggen dat het goed met me gaat. ‘It is well with my soul’. Mijn lijf kan (nog) niet wat ik graag zou willen en toch kan ik oprecht zeggen dat het met mij goed gaat. Dat is het wonder dat ik elke dag ervaar.
Ik wil jullie enorm bedanken voor jullie gebed!
Het doet me goed om veel reacties te krijgen, vaak ook via Thomas, om te horen hoe velen betrokken meeleven met ons als gezin. Erg waardevol en bemoedigend!

Groetjes Gineke