Troost, troost mijn volk, zal uw God zeggen
(Jesaja 40:1)

toen ik dit las dacht ik heel even::
hoe kan dat nou in Vriezenveen?
een jonge man is overleden,
een jonge vrouw blijft nu alleen

dat zijn toch van die momenten
dat je je afvraagt: waar is God?
hoe moet je verder met je leven?
want alles lijkt voorgoed kapot!

en het “waarom?” houdt je zo bezig
je vraagt je af: waar dient dit toe?
een noodkreet komt over je lippen:
“hoe moet het verder Here, hoe?”

en troost lijkt er moeilijk te vinden,
wij mensen zeggen goedbedoeld:
“kop op, het leven gaat weer verder!”
maar weten wij wel wat u voelt?

ik denk het niet want medelijden
duurt op zijn mooist een week of zes,
we zijn weer druk met and’re dingen,
dat is voor u een harde les

toch lees ik in Jesaja veertig
dat toen het volk, in ballingschap,
geen toekomst en geen uitzicht zag
God juist hen toen Zijn Troostwoord gaf

dan lees ik niet: God zal u zeggen,
maar uw God staat er heel beslist
omdat Hij van de nood en zorgen
van al Zijn kind’ren toen al wist

Jesaja mag dan woorden spreken
terwijl het nog stik donker is
en in geloof mag je dan weten,
dat God juist dan ook bij je is

Jesaja mag ons dan al wijzen
op Jezus die Zijn leven gaf
opdat er troost zou zijn voor mensen,
verslagen door de dood en graf

ja, Hij zal alle tranen drogen
van elk die biddend tot Hem vlucht,
ik wens dat u (jij, ik) in moeilijkheden
tot deze ware Trooster vlucht

G.K.