Na het overlijden van Henk was dit in zijn voetsporen een bijzondere reis om de stichting die door hem is opgericht en waar zijn hart lag, voort te zetten. In al die jaren dat Henk naar Roemeni is geweest, wist hij feilloos alle adressen te vinden, zelfs in de kleinste dorpjes aan de verste zandpaden. Henk was met zijn ontwapenende gedrag overal meer dan welkom en de gezinnen gaan hem ook zeker missen. Met name gezinnen met kinderen, waar hij ook altijd grapjes mee maakte. Barrabas Joszef, die Henk al jaren kent had zich met heel zijn hart bereid verklaard om met ons rond te rijden naar de verschillende adressen en had daarvoor een week vakantie opgenomen. Hij werkt als een soort van manusje van alles in het verzorgingshuis, dat spontaan het busje van het verzorgingshuis ter beschikking heeft gesteld. Met Joszef en Szofia, zijn echtgenote, hebben wij een lijst gemaakt in welke volgorde wij de gezinnen gingen bezoeken. Die naar goed Roemeens gebruik net zo makkelijk onderweg weer kon worden veranderd. Zij zijn volledig op de hoogte van de omstandigheden van de gezinnen en konden ons daarom bijvoorbeeld ook vertellen hoe goed het met sommige gezinnen gaat, zodat er geen ondersteuning meer nodig is. Maar Joszef en Szofia hadden ook direct daarvoor in de plaats wel weer gezinnen, die heel arm zijn en die de ondersteuning meer dan nodig hebben. Omdat er gehandicapte kinderen zijn of omdat de man of de vrouw geen werk heeft. In overleg met hen hebben wij heel kritisch gekeken naar de situatie in de verschillende families. Heel veel huisjes op het platte land zijn niet in het bezit van stromend water, gas of elektriciteit. Licht komt van een petroleumlamp. Een goede waterput is vaak wel aanwezig. Mensen die op het platteland wonen zijn meestal wel in het voordeel, omdat er dan een stukje grond is waar men iets op kan verbouwen, waar een koe kan grazen of men een varken kan houden. Wij bezochten ook een gezin, dat een paard heeft gekocht van het geld en daarmee op het land werkt. En wij kwamen bij een familie, die bezig was het huis op te knappen, wat je ook goed kon zien. Wij gaan mee in het gedachtegoed van Henk ondersteuning als er kinderen zijn met als voorwaarde, dat de gezinnen zelf ook hun best moeten doen. Bij het bezoek aan de diverse families nemen wij sinds jaar en dag een boodschappenpakket mee. Dit jaar konden wij een groot deel van de boodschappen bekostigen van de gift van de Stichting Maaltijdvoorziening Twenterand, het Akkerfonds en uit losse giften, die mensen rond Kerst overmaken. Het is altijd een mooie binnenkomer. Het zijn boodschappen, die lang houdbaar zijn en ook kostbaar voor de families die wij bezoeken. Veel gezinnen, die wij hebben bezocht leven in bedroevende omstandigheden. Kinderen zijn bij voorbaat kansloos. Zo bezochten wij een gezin met een moeder van 33 jaar, die vanaf haar 18e jaar ondertussen 6 kinderen heeft gekregen. De man werkt wel, maar in Hongarije en komt bijna nooit thuis. Het huis wordt niet verschoond, de kinderen worden niet verzorgd, zij kookt niet, maar drinkt en rookt. Uit huis plaatsing is in Roemeni heel moeilijk, want de invloed van de ouders is hier nog steeds heel groot. Echter instanties proberen het wel voor elkaar te krijgen. Iedereen kan zich voorstellen, dat het geld hier niet wordt achtergelaten, maar dat Joszef en Szofia op gezette tijden langs komen om te kijken wat er nodig is. En meestal zijn dat dan boodschappen. Het kan ook anders, want bij een weduwe van 74 jaar met een dochter met het syndroom van Down was het heel netjes. Hier kon je zien, dat arm zijn niet meteen betekent dat het er dan ook maar vuil en haveloos uit moet zien. Roemeni kent wel een ziektekostenverzekering, maar heel veel ziektekosten en medicijnen zijn niet gedekt en moeten zelf worden betaald. Wie werkt is automatisch verzekerd voor ziektekosten, de premie wordt betaald van het salaris. Echter wie niet werkt moet de premie zelf betalen of is niet verzekerd. Daarom is het fijn, dat in voorkomende gevallen, medicijnen kunnen worden bekostigd van het gekregen geld van de S.O.R. Een bijzondere bestemming was de plaats Dealu. Het dorp waar het allemaal begon. Hier woont de eerste familie, die door Henk en Gerda werd ondersteund. Dit mondde later dus uit in de S.O.R. Dealu is een voorbeeld van hoe het ook kan in een dorp in Roemeni. De burgemeester van dit dorp heeft in de loop der jaren steeds weer Europese subsidies in de wacht gesleept met als gevolg, dat heel veel wegen verhard zijn en dat er gas is aangelegd naar de huizen. Het was nog een hele trip, want de afstand vanaf Targu Mures is 95 km heen en dus ook 95 km terug. Tijdens deze reis hebben wij de ondersteuning van een aantal gezinnen gestopt. De sponsoren, die dit betreft zijn op de hoogte gesteld. Wel zijn we gestart met 3 nieuwe families, omdat die via Joszef op ons pad kwamen en voor wie ondersteuning heel erg nodig is. In de geest van Henk en met zijn liefde voor mensen hebben wij deze reis gemaakt, zodat het voortbestaan van zijn Stichting Ondersteuningsproject Roemeni de komende jaren gewaarborgd zal blijven.